O książce: 2007 / Brytyjski krytyk muzyczny Norman Lebrecht w swojej nowej książce jest autorem uznanego bestsellera „Who Killed Classical Music?” — kontynuuje śledztwo. Tym razem celem rewelacji byli dyrygenci – idole muzycznego beau monde XX wieku. Współczesny dyrygent – ​​„Mit Maestro”, jak go nazywa Lebrecht – to „koktajl mocy duchowej i sprawności seksualnej”, tyran. i dyktator, a na dodatek miłośnik bohaterów. Inaczej mówiąc, postać jest wręcz efektowna. Mit ten kształtuje się już niemal pół wieku – Bülow i Karajan nadali dyrygentowi cechy dyktatora, Ryszarda Wagnera – kompleksem mesjanistycznym i właściwościami hipnotycznymi, zaś Furtwänglera – charakterem. niepohamowana pasja do spraw miłosnych. Każdy, kto podąża, ucieleśnia ten mit – świadomie lub nieświadomie. „Na ławie oskarżonych” – Levine i Gardiner, Toscanini i Stokowski, Bernstein i Abbado… Niewielu wielkich umknęło surowemu wyrokowi: „Dyrygentura, jak większość form bohaterstwa, polega na używaniu i nadużywaniu władzy dla osobistych korzyści. " Nie ma innego zawodu, w którym oszust mógłby czuć się swobodniej. „Wielki dyrygent” to swego rodzaju bohater mitologiczny, sztucznie stworzony do celów odległych od muzyki i zachowany ze względu na komercyjną konieczność. Zbyt wielu z tych gości wie tylko jedno - zarabianie pieniędzy.